Fotografen bezien hun omgeving met een bepaalde blik - altijd zoekend naar kaders, lijnen en vlakken om in kleur of zwart-wit hun kijk op de wereld in één foto weer te geven. Kijkers van foto's de afbeeldingen hebben een andere blik: zij vragen zich af hoe de lijnen lopen, waar het contrast zit en wat er net buiten het kader gebeurt…
Voor haar expositie bij Rudie Wiersma heeft fotogroep InFocus besloten de rollen eens om te draaien. Wat gebeurt er als de fotograaf vooraf al de lijnen en kaders weet en daar een omgeving bij moet zoeken om in zwart-wit te kieken? Dat bleek een regelrechte uitdaging, maar ook een oefening in het echt goed kijken te zijn! De fotografen gingen "binnenstebuiten, achterstevoren, ondersteboven, gedraaid, gekanteld, gekeerd en scheefgetrokken" op jacht naar een geschikt onderwerp. Met plakbandjes op de camera's om de beeldvorming te sturen, saaiheid en rechtlijnigheid bestrijdend, worstelend met het perspectief en de belichting.
Zoals gebruikelijk in de groep, zijn de gemaakte foto's sterk verschillend. Fotografen zijn net mensen, elk met hun eigen wil en smaak. De uitvoering varieert dan ook van een strak volgen van het lijnenpaar tot en met een vrije invulling waarin de beoogde vlakken slechts 'door de oogharen bekeken' te herkennen zijn. De één vond het zo moeilijk dat 'ie blij was überhaupt een foto te hebben kunnen inleveren, de ander is trots op zijn creatie, 'ondanks' de opgelegde limiteringen. En de onderwerpen? Die variëren van een man in een bootje en tulpen aan de wand, via bruggen en gebouwen tot een boerensloot.
Nu hangen ze dan op de grote wand in de fotozaak! In vijf rijen van drie, keurig gerangschikt op hun beoogde draaiende lijnenspel. Hierdoor ontstaat een samenhang: de foto's vormen gezamenlijk een nieuwe eenheid en krijgen een nieuw perspectief. Samen zetten ze de wereld op zijn kop.